جهان برای اولین بار در سال ۱۹۸۸ نگاهی به B-۲ انداخت و این هواپیما در سال ۱۹۹۳ به نیروی هوایی تحویل داده شد. با این حال در اوایل سال ۱۹۹۵ گزارش‌های اداره محاسبات عمومی (GAO) نشان داد که سیستم رادار تعقیب و اجتناب از عوارض زمین (TFTA) در تشخیص یک ابر بارانی از دامنه کوه مشکل دارد.
علاوه بر این پوشش فلزی رادارگریز B-۲ به راحتی در باران گرما و رطوبت تخریب می‌شد. رطوبت به قدری دردسرساز بود که هواپیما باید در آشیانه نگهداری می‌شد و فقط برای انجام ماموریت در محیط‌های مساعد با رطوبت نسبتا کم بدون بارش و دمای متعادل مناسب بود.
به گزارش گجت نیوز، در واقع یک سوءتعبیر بزرگ از حقایق مربوط به گزارش اداره محاسبات عمومی (GAO) وجود داشت که تا به امروز ادامه یافته است. در سال ۱۹۹۷ ژنرال جان شاود از نیروی هوایی در مقاله‌ای برای واشنگتن پست نوشت که سه نسخه اولیه از B-۲ وجود داشته است. اولین نسخه Block ۱۰ بود و پس از آن Block ۲۰ و در نهایت Block ۳۰ با پیکربندی نهایی عرضه شدند.
یک نقص شناخته‌شده در پوشش مقاوم در برابر باران در مدل‌های Block ۱۰ وجود داشت. در طول ساخت لبه جلویی پوشش به اشتباه اعمال شده بود که منجر به فرسایش آن در باران می‌شد. به گفته شاود گزارش GAO فقط بر روی Block ۱۰ و چند هواپیمای Block ۲۰ متمرکز بود نه Block ۳۰ ارتقایافته که نه تنها در برابر باران و رطوبت بالا بلکه در برابر دما‌های منفی ۶۵ تا ۱۲۰ درجه فارنهایت نیز مقاومت می‌کند.
شاود ادعا کرد که هر دو مشکل تا سپتامبر ۱۹۹۷ برطرف شده‌اند و تمام بمب‌افکن‌های B-۲ تا سال ۲۰۰۰ به پیکربندی Block ۳۰ ارتقا خواهند یافت. امروزه نیروی هوایی کمتر از ۲۴ فروند بمب افکن B۲ در ناوگان خود دارد که همگی قادر به پرواز در باران هستند.
