زی‌سان: سریال Pluribus تازه‌ترین اثر وینس گیلیگان، خالق مجموعه‌های تحسین‌شده‌ای، چون سریال Breaking Bad و سریال Better Call Saul، با استقبال گسترده منتقدان روبه‌رو شده است. این درام علمی‌تخیلی که از ۷ نوامبر ۲۰۲۵ در سرویس آنلاین Apple TV پخش می‌شود، داستان زنی را دنبال می‌کند که به عنوان غمگین‌ترین انسان روی زمین مأموریتی عجیب بر عهده دارد: نجات جهان از خوشبختی. ری سیهورن در نقش اصلی درخشیده و بسیاری از منتقدان عملکرد او را شایسته جوایز بزرگ تلویزیونی دانسته‌اند. فضای سوررئال و طنز سیاه سریال، در کنار کارگردانی دقیق و فیلم‌نامه تأمل‌برانگیز گیلیگان، سریال Pluribus را به یکی از خاص‌ترین آثار تلویزیونی سال تبدیل کرده است. تاکنون در وب سایت راتن تومیتوز ۲۷ نقد برای سریال Pluribus منتشر شده که امتیاز ۱۰۰ درصد را برای آن به همراه داشته است. در وب سایت متاکریتیک نیز امتیاز ۸۵ از صد برای این سریال به ثبت رسیده که بر اساس ۲۰ نقد منتشر شده برای آن در این وب سایت است.
همه چیز درباره سریال Pluribus
به گزارش زی سان؛ در چند سال اخیر وقتی نام وینس گیلیگان به میان می‌آید، مخاطب ناچار است انتظار چیزی فراتر از سرگرمی صرف را داشته باشد — و «Pluribus» دقیقاً همین انتظار را برآورده می‌کند. این مجموعهٔ علمی-تخیلی جدید که توسط گیلیگان برای سرویس Apple TV+ خلق شده، با دو قسمت اولی که در روز جمعه ۷ نوامبر ۲۰۲۵ منتشر شد کارش را آغاز کرده و قرار است هر جمعه یک اپیزود دیگر پخش شود؛ اپیزودهای بیشتری نیز برای فصل اول برنامه‌ریزی شده‌اند.
ایدهٔ مرکزیِ «Pluribus» برداشتی عجیب و معکوس از روایات کلاسیک آخرالزمانی است: به جای آن‌که ویروسی انسان‌ها را نابود کند، سیگنالی از فضا حاوی توالی‌ای شبیه کدِ RNA به زمین می‌رسد و کم‌کم نقاطی از جمعیت را به‌شکلی «مسری» دگرگون می‌کند — انسان‌ها به‌تدریج به نوعی خوشبختی و رضایت ثابت دچار می‌شوند که شخصیت‌های سالمِ داستان آن را مانند یک «ذهن جمعی» یا هایو-مایند می‌بینند. در دل این پارادوکس، قهرمانِ سریال کارول استورکا (با بازی ریا سیهورن)، نویسندهٔ رمان‌های تاریخی-عاطفی که به‌طور معمایی در مقابل این تحول مصون مانده و باید — بی‌میل و به‌اجبار — نقش ناجی یا نقطه‌ی مقاومتی در برابر این «خوشبختی اجباری» را بپذیرد. این رویکرد، هم ذاتاً طنز سیاه و هم تلخیِ دراماتیک را با هم دارد و پرسش‌های فلسفی دربارهٔ اختیار، جمع‌گرایی و معنای شادی را پیش می‌کشد.
از منظر تولیدی، بازگشت گیلیگان به فرم بلندِ سریال با سرمایه‌گذاریِ قابل‌توجهِ Apple TV+ همراه شده است؛ پروژه که بعد از وقفه‌هایی مانند اعتصاب نویسندگان ۲۰۲۳ شکل گرفت، در آلبوکرکی فیلم‌برداری شده و تیم تولید آن شامل نام‌هایی مثل دیو پورتر در مقام آهنگساز و گروهی از تهیه‌کنندگان شناخته‌شده است. گیلیگان گفته که ایدهٔ اولیه از خستگی‌ای سرچشمه گرفت که از نوشتن قهرمانان شرور به دست آمده بود — او خواست تجربه‌ای متفاوت خلق کند: شخصیتی «ناقص اما دل‌سوز» در برابر جهانی که از «خوب بودنِ جبری» رنج می‌برد.
آن‌چه تاکنون بیش از همه توجه منتقدان و تماشاگران را جلب کرده، اجرای ریا سیهورن و توانایی گیلیگان در ترکیب رمزآلودگی با لحظات تیزِ کمدی سیاه است. نقدهای اولیه از رسانه‌های معتبر — چه از منظر فنی و چه از زاویهٔ نوشتار — استقبال کرده‌اند و برخی رسانه‌ها اپیزود نخست را به‌عنوان یکی از بهترین پیلوت‌های اخیر توصیف کرده‌اند؛ در کنار این، نمرات گردآوری‌شده از منتقدان هم بسیار بالا گزارش شده‌اند که نشان‌دهندهٔ پذیرش گستردهٔ این تجربهٔ قصه‌گویی است. با این حال، نکاتی هم دربارهٔ ریتمِ کند روایت و لایه‌های پرمعنای نمادین مطرح شده که به بیننده‌ای با تحمل صبر و کنجکاوی بیشتری نیاز دارد.
در نگاه روایت‌شناختی، «Pluribus» بیش از آن‌که صرفاً قصهٔ «نجات جهان» باشد، قصهٔ جدال بر سر تعریفِ فردیت در برابر هم‌آوایی همگانی است. کارول به‌مثابهٔ راویِ ناخواسته، هم حس خشم و خسران را حمل می‌کند و هم پیچیدگی‌های عشق و رابطه‌های شخصی را — از جمله پیوندش با مدیر برنامه‌اش هلن — که این امر سریال را از دامِ الگوی خشک «قهرمان تنهایی» خارج می‌کند و به منظری احساسی‌‌تر و انسانی‌تر می‌رساند. تصویرپردازیِ شهرها و صحنه‌های جمعی که از هماهنگیِ افراطی برخوردار شده‌اند، بار بصریِ قوی‌ای به سریال داده که تضادِ میان غرق‌شدن در یگانگی و مقاومت فردی را برجسته می‌کند.
اگر بخواهیم کمی جلوتر از روایت رسمی نگاه کنیم، «Pluribus» نشانه‌هایی از پیوند با سنت‌های علمی-تخیلی کلاسیک (از «X-Files» تا آثار آلن مور) و هم‌زمان تأثیرات معاصرِ تلویزیونیِ چندنخی را با خود دارد؛ شیوهٔ آشکارسازی اطلاعات به‌صورت قطره‌چکانی، معماهای اخلاقی و استفاده از طنزِ تلخ برای کاهش یا تشدید تراژدی، همگی از ویژگی‌هایی است که احتمالاً باعث می‌شود سریال یا از محبوبیت بالایی برخوردار شود یا تماشاگرانی جدی و تفکربرانگیز را جذب کند.
در پایان، «Pluribus» برای مخاطبی که دنبال سرگرمی ساده نیست و خواهان تجربه‌ای است که پرسش‌های بزرگ‌تری دربارهٔ جامعه، علم و خواست انسانی مطرح کند، وعدهٔ تجربه‌ای متفاوت را می‌دهد: نمایشنامه‌ای علمی-تخیلی که نه صرفاً از منظر قصه، که از منظر نحوهٔ مواجهه‌اش با اخلاق و احساس، می‌خواهد مخاطب را به چالش بکشد. اگر دوست دارید، می‌توانم یک چکیدهٔ کوتاه انگلیسی از نقدهای بین‌المللی تهیه کنم یا لینک و منابع انگلیسیِ اصلی را برای مطالعهٔ بیشتر آماده کنم
